Witaj w Centrumsportowca.pl!
Znajdź specjalistów od sportu w swoim regionie
Opis kontuzji
Kość łódeczkowata jest jedną z ośmiu kości, z których zbudowany jest nadgarstek. Oprócz niej występują kości: księżycowata, trójgraniasta, grochowata, czworoboczna większa i mniejsza oraz haczykowata. Kość łódeczkowata jest kością, która, z wyżej wymienionej grupy, jest najczęściej narażona na złamanie. Połączona jest ona w szeregu bliższym, po stronie promieniowej i jest największą kością szeregu bliższego. Jak większość kości nadgarstka jest nieregularnie sześcienna i ma sześć powierzchni. Wraz z kością promieniową i księżycowatą tworzy staw promieniowo-nadgarstkowy.
Głównym mechanizmem tego typu urazu jest upadek na wyprostowana rękę przy przeproście nadgarstka.
Złamanie kości łódeczkowatej występuje najczęściej w sportach gdzie często i nie kiedy z dużym impetem dochodzi do upadku na wyprostowane ręce, tj. piłka nożna, koszykówka, narciarstwo szybkie, hokej, łyżwiarstwo, zapasy, itp.
Objawy i symptomy kontuzji
Leczenie i rehabilitacja kontuzji
DIAGNOZA:
Tylko zdjęcie rentgenowskie lub rezonans magnetyczny może dać nam pełen obraz, co do stopnia złamania kości łódeczkowatej. Bezpośrednio po urazie możemy również wykonać badanie tkliwości w tabakierce anatomicznej i stawie łokciowato-czworobocznym, co utwierdzić nas może w przekonaniu, że jest konieczny rentgen lub rezonans magnetyczny.
Mimo, że aż w 1/3 przypadków zdjęcie rentgenowskie bezpośrednio po stwierdzeniu urazu może nie wskazać nam żadnych zmian, to konieczne jest precyzyjna ocena zdjęcia oraz odpowiednie jego wykonanie, najlepiej w projekcji AP (projekcja boczna oraz skośna po zaciśnięciu ręki w pięść).
W przypadku słabo widocznych złamań kości łódeczkowatej wykorzystuje się rezonans magnetyczny, który nie tylko pomaga nam w zlokalizowani słabo widocznego złamania, ale również oceni żywotność odłamków kostnych, gdy złamania dotyczy 1/3 bliższej kości łódeczkowatej.
LECZENIE:
Tylko w przypadkach stabilnych złamań kości łódeczkowatej gdzie nie dochodzi do przemieszczeń kątowych i bez towarzyszącej niestabilności nadgarstka, stosowane jest leczeni zachowawcze. Stosuje się je również u osób, które nie zajmują się sportem profesjonalnie i w mniejszym stopniu narażone na upadki powodujące tego typu uraz. W tego typu przypadkach nadgarstek unieruchamia się w opatrunku gipsowym na 12 – 16 tygodni. W dużej większości przypadków zrost odłamów trwa około 12 tygodni.
W przypadku osób uprawiających dyscypliny, w których dochodzi do częstych upadków na wyprostowaną rękę, nawet złamanie bez przemieszczeń często kończy się zabiegiem operacyjnym.
W przypadku lekkiego urazu, po przeprowadzeniu zabiegu operacyjnego zakłada się opatrunek gipsowy na około 2 tygodnie, po czym zawodnik może powrócić do uprawiania swojej dyscypliny, jednakże z przymusem noszenia opatrunku unieruchamiającego (stabilizatora), aż do momentu potwierdzenia zrostu na zdjęciu rentgenowskim.
W przypadku znacznie poważniejszego złamania i braku zrostu po wcześniejszym unieruchomieniem nadgarstka, konieczny jest zabieg operacyjny i wewnętrzne zespolenie, czasem z unaczynionym przeszczepem kostnym. Po tak poważnym złamaniu jakość zrostu najlepiej obrazuje tomografia komputerowa. Powrót do uprawianiu sportu po tego typu urazie w każdym przypadku jest inny i zależy od szybkości zespolenia się zrostu, jakości złożenia złamanej kości oraz jakości zrostu.
REHABILITACJA:
W przypadku długiego ograniczenia ruchomości nadgarstka przez opatrunek gipsowy, zaleca się po jego zdjęciu wykonywanie ćwiczeń wzmacniających mięśnie przedramienia (ćwiczenia przedramion) oraz ćwiczenia rozciągające stawów nadgarstka, które prze tak długi okres były unieruchomione.
Zapobieganie kontuzji
Nie ma skutecznej metody zapobiegania tego typu kontuzji. Jedyne, co można polecieć to w przypadku, gdy mieliśmy już wcześnie do czynienia z tego typu urazem, to stosować w trakcie uprawiania dyscyplin, które są podatne na upadki na wyprostowane ręce, usztywniaczy (stabilizatorów), które z jakimś stopniu zabezpieczą nasze nadgarstki.
