« Powrót
Obrąbek stawowy to pierścień zbudowany z tkanki włóknistej przyczepiający się do brzegu panewki. Zwiększa on głębokość i rozmiar jamy stawowej, poprawiając stabilność stawu ramienno-łopatkowego. Obrąbek zwykle przyczepia się w sposób ciągły do panewki łopatki i łączy się bezpośrednio z powierzchnią stawową. Stanowi on miejsce przyczepu torebki stawowej i więzadeł obrąbkowo-ramiennych. Uszkodzenia obrąbka można podzielić na górne przednio-tylne SLAP ( z ang. superior labrum anterior to posteriori) i uszkodzenia inne niż SLAP.
Uszkodzenia SLAP to przerwanie obrąbka przebiegające od przedniej części ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia do części tylnej tego ścięgna. Uszkodzenia te mogą być stabilne i niestabilne. W uszkodzeniach innych niż SLAP wyróżnia się zmiany zwyrodnieniowe oraz uszkodzenia częściowe lub pionowe. Najczęstszym powodem uszkodzenia obrąbka stawowego jest powtarzająca się czynność rzucania z nad głowy lub uderzania. Inną przyczyną może być nadmierne obciążenie kończyny górnej poprzez noszenie lub opuszczanie i łapanie ciężkich przedmiotów.
Objawy i symptomy kontuzji
Objawem uszkodzenia obrąbka stawowego, mogą być występujące dolegliwości bólowe podczas wykonywania ruchów nad głową i za tułowiem. U kobiet częstym problemem jest ruch potrzebny do odpinania biustonosza.
Leczenie zachowawcze przynosi najkorzystniejsze rezultaty we wczesnej fazie choroby. Niemniej jednak przed podjęciem decyzji o zabiegu chirurgicznym każdy pacjent bez względu na wielkość zmian powinien poddać się leczeniu rehabilitacyjnemu. Ocena wielkości zmian stawu ramiennego nie może być podejmowana tylko na podstawie badań dodatkowych jak np. RTG.
Podjęcie decyzji o rodzaju leczenia warunkowane jest:
- poziomem dolegliwości bólowych,
- funkcjonalnością kończyny,
- aktywnością pacjenta (zajęcia sportowe, rekreacyjne, rodzaj wykonywanej pracy),
- oczekiwaniami pacjenta.
Leczenie i rehabilitacja kontuzji
Głównym celem leczenia zachowawczego jest ograniczenie dolegliwości bólowych oraz zwiększenie zakresu ruchu. Mimo zaawansowanego procesu chorobowego odpowiednio dobrane techniki stawowe, oraz ćwiczenia w większości wpływają na znaczne ograniczenie dolegliwości bólowych.
Podczas rehabilitacji wykorzystuje się techniki manualne, wpływające na uelastycznienie torebki stawowej, a tym samym zwiększenie zakresu ruchu. Wprowadza się także wiele ćwiczeń pozwalających na odzyskanie prawidłowej siły mięśniowej, wpływające na rytm łopatkowo-ramienny, a także zapobiegających wtórnym powikłaniom. Podczas procesu rehabilitacji pacjent poznaje także ćwiczenia i techniki do samodzielnego wykonania w domu. Głównym ich zadaniem jest zwiększenie lub utrzymanie właściwego zakresy ruchu.
Istnieje szereg zabiegów fizykoterapeutycznych tj. elektroterapia, światłolecznictwo, ultradźwięki, czy magnetoterapia wspomagających terapię ruchem. Zabiegi te wpływają na zmniejszenie dolegliwości bólowych, dlatego warto łączyć je z technikami manualnymi oraz ćwiczeniami. Wielu pacjentów stosuje doustne, niesterydowe leki przeciwzapalne, które wpływają na zniesienie dolegliwości bólowych i ograniczenie stanu zapalnego. Ich działanie zazwyczaj jednak przynosi tylko krótkotrwałą ulgę.
Zapobieganie lub zmniejszenie ryzyka wystąpienia tej kontuzji jest powiązane
z wykonywaniem odpowiednich ćwiczeń prewencyjnych. Przykładem takiego ćwiczenia może być rotacja wewnętrzna stawu ramiennego z wykorzystaniem wyciągu.